تأثیر تکلیف دوگانه بر متغیرهای فضایی-زمانی راه رفتن سالمندان دارای ضعف تعادل

اهداف: مطالعه پارامترهای فضایی-زمانی و تغییرات آنها در گام برداری ناشی از تکلیف دوگانه، بررسی تقارن در عملکرد پای راست و چپ و مطالعه تغییرپذیری در این پارامترها کمتر موردتوجه محققان قرار گرفته است. هدف این پژوهش بررسی تغییرات رخ داده در پارامترهای فضایی-زمانی گام برداری به علت هم زمانی آن با تکلیف دوگانه شناختی در سالمندان مبتلا به ضعف تعادلی بود.  مواد و روش ها: داوطلبان شرکت در این پژوهش، شامل 30 سالمند مبتلا به ضعف تعادلی بودند که سن بالای 70 سال داشتند که از طریق آزمون های برگ و mmse انتخاب شدند. افرادی که در آزمون برگ نمره پایین تر از 52 داشتند، در این مطالعه شرکت کردند و افرادی که در آزمون mmse نمره پایین تر از 23 کسب کردند، از این مطالعه خارج شدند. پس از آشنایی با نحوه اندازه گیری و کسب رضایت نامه کتبی، شرکت کنندگان در دو وضعیت، راه رفتن طبیعی و راه رفتن با تکلیف دوگانه شناختی، یک مسیر 12 متری را طی کردند. پارامترهای فضایی-زمانی از طریق دوربین های ویکون ثبت شد. سپس با استفاده از نرم افزار پلی گن متغیرهای کادنس، سرعت راه رفتن، طول استپ، طول استراید، زمان استپ و استراید، زمان استنس و نوسان، زمان حمایت یک پا و حمایت دو پا، جداشدن پای مخالف، تماس پای مخالف با زمین و زمان جداشدن پنجه، برحسب درصدی از طول چرخه راه رفتن استخراج شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات با روش اندازه گیری مکرر و با سطح معنی داری 0/05>p انجام شد.   یافته ها: نتایج نشان داد از میان یارامترهای موردبررسی، متغیرهای کادنس و سرعت راه رفتن در راه رفتن با اجرای تکلیف دوگانه نسبت به راه رفتن عادی کاهش معنی داری یافت. باوجوداین زمان استپ، زمان استراید، زمان حمایت دوگانه، زمان حمایت یک پا، مدت زمان استقرار و نوسان در راه رفتن با تکلیف دوگانه نسبت به راه رفتن عادی کاهش معنی داری نشان داد (0/05>p). شاخص عدم تقارن در راه رفتن همراه تکلیف دوگانه نسبت به راه رفتن عادی در پارامترهای کادنس، زمان استراید و طول استراید، افزایش معنی داری داشت و در بقیه پارامترها اختلاف معنی دار نبود. نتایج نشان داد تغییرپذیری پارامترهای گام برداری از یک گام به گام بعدی در راه رفتن با اجرای تکلیف دوگانه نسبت به راه رفتن عادی تغییر معنی داری نشان نداد.   نتیجه گیری: نتایج نشان داد در راه رفتن با اجرای تکلیف دوگانه نسبت به راه رفتن عادی، زمان اتکای دوگانه و زمان استقرار افزایش و نیز سرعت گام برداری کاهش می یابد که باتوجه به پیشینه تحقیقات، این عوامل با افزایش بی ثباتی و درنتیجه افزایش خطر سقوط ارتباط دارد. بنابراین در سالمندان مبتلا به ضعف تعادلی، اجرای تکلیف دوگانه هم زمان با راه رفتن می تواند خطر سقوط را افزایش دهد. باتوجه به افزایش عدم تقارن در راه رفتن با تکلیف دوگانه، به نظر می رسد هماهنگی و تقارن دوجانبه حساسیت زیادی به تکلیف شناختی هم زمان داشته باشد. این عدم تقارن در عملکرد بین پاها به عنوان خطر سقوط شناخته شده است. ازاین رو، باتوجه به نتایج بیان شده می توان نتیجه گرفت که راه رفتن در سالمندان مبتلا به ضعف تعادلی به عملکرد شناختی بیشتری نیاز دارد و انجام تکلیف هم زمان شناختی، موجب تداخل در منابع توجهی و درنتیجه تغییر در الگوی راه فتن می شود. بنابراین پیشنهاد می شود که سالمندان مبتلا به ضعف تعادلی که با خطر سقوط بیشتری مواجه هستند، از توجه به تکالیف هم زمان شناختی در حین راه رفتن خودداری و فقط بر راه رفتن تمرکز کنند.